LIONELL E O SEU CAN LOBO

 Esta historia trata sobre o binomio peregrino-can.

É a historia dun mozo francés chamado Lionell e o seu can " Lobo", á vez é a historia doutros moitos peregrinos que acompañados dos seus compañeiros e viaxe, espertaron en min, a curiosidade e a admiración ao comprobar certos patróns que se repiten sistematicamente entre aqueles peregrinos que van acompañados das súas mascotas, xa sexan cans, gatos, cabalos, burros, cabras ou camelos.

Un dos maiores problemas a que se enfronta o peregrino que leva unha mascota, é onde atopar un lugar para que pasen a noite estes fieis compañeiros de camiño.

Aquel día invernal chegou ao albergue o mozo Lionell e o seu can " Lobo". Lionell era o que coñecemos hoxe en día nas tribos urbans como un "pés negros", do pau de Manu Chao. Prexulgar non é bo. Lionell polo seu aspecto podería parecer de pouco fiar, pero nada máis lonxe da realidade.

Enseguida observei a complicidade entre Lionell e o seu can "Lobo", a mesma que vira en anteriores ocasións. Can e peregrino son un, onde vai un, vai o outro, onde dorme un, dorme o outro.

Baixo o meu punto de vista, o can é un amigo fiel e agradecido que dará a vida polo seu dono se é preciso. Un can xamais che abandona, nin se enfada contigo e aínda que lle rifes sempre estará ao teu lado. Alguén dixo que só lle falta falar, porque o que é entender, fano á perfección.

Levabamos un tempo de charla cando xurdiu a pregunta do millón. Pode quedar o meu can no albergue?.

Evidentemente tiven que dicirlle que non, porque as normas así o ditaban. Entón exclamou:

" Se o meu can non se pode quedar, eu tampouco. Así que montarei a tenda e acamparemos os dous no parque"

Foi determinante e resolutivo. Como amante dos «animais» e máis aínda dos cans, que son a miña debilidade, deixei que as horas pasasen e mentres tanto tentei pensar nunha solución, non podía permitir que pasasen as xélidas noites de Burgos nunha tenda de campaña mentres eu estaba na miña cama.

Entón ocorréuseme que como no albergue só usábase unha parte do mesmo, pola escaseza de peregrinos, pregunteille se lle parecía boa idea que el e o seu can, podían durmir no cuarto que tiñamos pechado, el sobre unha cama e o can no chan. Esas eran as condicións. Interrogueille sobre se o can adoitaba ladrar ou se tiña un comportamento anómalo, se tiña pulgas ou outros parasitos. Vendo que todo estaba en orde, lle dí as seguintes instrucións.

Polo día o can debería estar fora do albergue, no parque, e pola noite, cando todos os peregrinos fósense para cama, entón podía pasar co can ao cuarto baleiro. Así quedamos e así se fixo.

Lionell e o seu amigo "Lobo" que así se chamaba o can, quedaron seis ou sete días no albergue facéndome compañía. Eran o binomio perfecto. Peregrino-can.

" Lobo " fiel e obediente, acataba todas as ordes do seu dono. Lionell, pola súa banda, coidaba ao seu can ata o extremo de que non lle faltase de nada. Compraba comida para "Lobo" e produtos de aseo persoal, mentres que el daba a impresión de pasar necesidades, tales como comer ben, vestir ben ou ir máis ou menos aseado.

Un día viume pintando unhas cunchas de vieira e preguntoume se lle podía ensinar algo de debuxo. Ensineille dous ou tres trucos sobre luces e sombras, que captou cunha atención extrema. Ao día seguinte pola mañá saíu e regresou cun lapis e un caderno de debuxo. Comezou a pintar a " Lobo " e amigos meus!!! que grata sorpresa , aquel mozo tiña un don durmido, o don de plasmar sobre un papel o que os seus ollos vían e con extraordinaria destreza artística.

Lionell daba o aspecto de ser o típico vagabundo co seu can, que non ten onde caerse morto, con todo ás veces as aparencias enganan, Lionell levaba unha cantidade de diñeiro encima considerable, suficiente para moitos e moitos días de camiño. Lionell estaba en sincronía co Universo. Lionell malgastaba humanidade.

O día que continuou o seu camiño, achegouse a darme as grazas e obsequioume cun xogo de estilográficas da marca Parker.

Á semana seguinte un peregrino que se cruzou con Lionell contoume que facía uns debuxos incribles do seu can. Nunca máis souben que foi de Lionell ata que fai cousa duns meses, recibín unha chamada no móbil, e unha voz alén preguntoume, Sabes quen son?

Eu respondín sen vacilar.- se, Lionell

Hai xente especial polo mundo adiante, xente que se instalan nos arquivos da memoria e alí quedan para sempre.