OS CAMIÑOS DO SE´ÑOR SON INFINITOS

 Antes de ser cura hai que ser monaguillo, iso pensei, antes de ser hospitalero hai que facer o camiño. É unha das premisas que se requiren para tal fin e non vale calquera. Ten a súa lóxica, só alguén que fixo o camiño, sabe as necesidades dun peregrino.

Hai que ter don de xentes, ser sociable, saber escoitar e estar disposto a sacrificar o máis valioso que posúes, o teu tempo.

No meu propio camiño tamén houbo historias que contar, moitas, pero hai unha que resalta sobre as demais, que relata un antes e un despois do meu camiño. Resume en síntese o que realmente é o Camiño, a suma do aprendido máis a propia experiencia.

Chegara a aquel albergue, que segundo dicían as crónicas era o máis antigo do Camiño, tratábase do antigo albergue de Azofra, cuxa hospitalera a señora María, era unha encantadora, piadosa e anciá muller. Creo lembrar que databa do 1.100, o albergue claro.

Estaba a atravesar terras da Rioxa na época posterior á vendima, aínda permanecía no aire o cheiro dulzón da uva madura. As viñas aínda conservaban a folla case caduca, e algúns acios que escaparan das máquinas recolectoras aínda permanecían nas súas vides.

Moitas veces os acertos na vida conséguense a base de erros. Un dos meus erros foi beber viño da rioxa. Levaba tensión acumulada que saíu a flor de pel aquela noite no albergue de Azofra. Os poucos peregrinos que había aquela noite fóronse espantados para as súas respectivas liteiras ante o bochornoso espectáculo que estaba a montar co meu compañeiro de viaxe, entre eles había dúas peregrinas brasileiras, un suizo e o meu amigo Fer co que montei a liorta.

Cando me levantei pola mañá estaba só, nin sequera o amigo co que partín da miña casa estaba alí. Foise. Era o cuarto día de camiño e quedaba moito por diante e xa estaba só. A media mañá chameille por teléfono e díxome que me esperaba máis adiante a uns poucos quilómetros para xantar xuntos.

Merquei un bocadillo e algo de beber para xantar co meu amigo. Foron pasando os quilómetros e Fer non aparecía. Volvín chamalo e repetiume o mesmo, máis adiante espéroche. Despois de percorrer máis quilómetros dos que me había devandito cheguei á conclusión de que xa non estaba no camiño. E así foi. Despois souben que cando lle chamei a primeira vez, xa estaba subido ao autobús que o levaría de volta a casa.

E así cunha mestura de sentimento de culpa e de alivio, e digo alivio porque as cousas non ian ben, e sentinme aliviado. Despois decateime que este feito de quedar só, foi o que me deu a oportunidade de poder coñecerme a min mesmo, de saber ata donde podía chegar. Así con estes pensametos foi como cheguei a Grañón. Un pobo con historia.

Nada máis entrar no patio da igrexa recoñecín ás dúas peregrinas brasileiras da noite anterior, e que nada máis verme saíron correndo balbuceando palabras pouco amigables.

Ao pouco intre veu o cura D. José Ignacio Díaz Pérez. Díxome que xa sabía o que pasara a noite anterior e que alí non me podía quedar. Que non quería problemas e que era mellor que me fose ao seguinte albergue.

Quedei abatido, porque o rexeitamento sempre doe. Recompuxen o meu ánimo e o meu estómago co bocadillo que aínda levaba e continuei o meu camiño. Cando xa me ía achegouse unha muller que dixo chamarse Montserrat, catalá. Son a hospitalera, se pola miña fóra te poderías quedar, pero aquí manda o cura e xa che dixo que as mozas brasileiras queixáronse.

Con resignación e falto de ánimo, continúe o meu camiño.

Levaba un bo intre dándolle con forza á cadeira de rodas, con rabia e sen darme conta de que ían pasando os quilómetros. Estaba abatido moralmente pero con moita forza física e todo o descargaba dándolle máis e máis forte ás rodas. De súpeto un coche parou enerxicamente na beiravía interceptando a miña traxectoria. Ola, son "Luís o Jicho" de Miranda de Ebro, levo todo o día de aquí cara alá repartindo conxelados e vinche e dígome, olé os teus ovos!!!! e nada , parei a saudarche e a darche ánimos e calquera cousa que necesites, aquí estou eu, Luís o Jicho de Miranda de Ebro.

Luís era todo un personaxe. Non paraba de falar e falar. Mira, dime.- vas levar unha bolsa de conxelados. Non, por Deus, o que me faltaba, que vou sobrecargado home! Pero Luís era moi, pero que moi insistente e non houbo maneira de rexeitarlle nada.

E así, xa con outro estado de ánimo e unha bolsa de conxelados, fun en busca do próximo albergue. Cheguei a aquel pobo, Belorado era o nome. Alí estábame esperando Montserrat, a hospitalera de Grañón.
Non podería durmir tranquila esta noite sen saber como estarías. Co paso do tempo e xa de hospitalero souben o que era esa sensación de non saber. A incertidumbre e unha das cousas peores que lle pode pasar a un ser human. Fai que non podas durmir, nin comer.

Estou a esperarche para levarche a un albergue que hai aquí preto, pero tesme que prometer que non vas liala parda.

Claro que non.- respondín, aquilo fóiseme das mans, pero de verdade que non volverá pasar, non penso probar o viño en todo o camiño.

Cando entrei no albergue había cinco mozas perfectamente aliñadas detrás da mesa. Enseguida comprendín que estaban sobre aviso da miña chegada e estábanme esperando.

O albergue estaba situado na planta superior dun bar. Entón unha das mozas díxome, aquí hai escaleiras, que che parece durmir na casa do concello sobre un colchón no chan?? Sen problema, váleme calquera sitio, ata o cárcere. Entón ela dixo: Ben, espera un intre que imos pensar como facer.

Volveu e preguntoume.- Que che parece se entre todas subímosche, dúchaste e despois baixámosche para cear e logo volvémosche a subir?. De acordo, respondín. Era a mellor opción.

As mozas subíronme, desmontaron a porta do baño para que puidese entrar, baixáronme para cear. Puxéronme á mesa e a camareira preguntoume que quería de primeiro e cal de segundo. Estaba flipando. Afeito catro días a bocadillos, aquilo era un manxar, tanto que vergoña deume pedir sobremesa.

Cando preguntei canto era, respondéronme que a vontade, que podía depositar nunha especie de hucha o que quixese. Seguía flipando. Isto era algo novo para o min. Estaba sen palabras, arrepentido, tratando de ser un bo rapas.

Tamén lles deixei a bolsa de produtos conxelados que me regalou o cachondo de Luís O Jicho.

As mozas subíronme e cando entrei no cuarto de liteiras, vi a un peregrino Suízo do albergue de Azofra. Coloqueime no lado oposto do cuarto no que estaba él. Non houbo saúdos.

Durmín plácidamente aquela noite de sábado. Leveime un excelente recordo do trato recibido. Aqueles veciños de Belorado, eran persoas de ben que non pensaban no diñeiro, senón no peregrino.

Arrinquei de Belorado con outra mentalidade. Había xente boa no mundo. Con estes pensamentos pasei media mañá distraído, ata que un coche que se parou na outra man e sacoume dos meus pensamentos outra vez e unha voz alén dixo.- Ola Sergio. Recoiro!!! coñecíame. Era o Sr. cura de Grañón. Que tal che vai? Pois ben, moi ben. Excelente, se continúas uns quilómetros máis che estarei esperando nun pequeno albergue que vas atopar e alí xantaremos xuntos. Chámase Tosantos. E arrincou.

E efectivamente, alí estaba o Sr. cura esperando por min. Entramos no albergue e presentoume ao hospitalero, José Luis de Madrid, a Jorge de Cádiz hospitalero voluntario tamén. Había moitos peregrinos de diversos países e un matrimonio de Madrid, amigos de José Luis.
O Sr. cura díxome, Sergio imos xantar, sentate á mesa connosco. Había dous pratos sobre a mesa. O Sr. cura bendixo a mesa e empezaron a enchela de pucheros e outros pratos exquisitos. De sobremesa, pasteis que alguén trouxera. Todo un manxar.

Era o día do Pilar, 12 de Outubro. Jose Luís era un excelente hospitalero, podería consideralo o meu mestre do cal tomei a parte operativa de como se debe levar un albergue e como o meu mentor espiritual adoptei a José Ignacio Díaz , o Sr. cura de Grañón, agora cura en Logroño, que foi o que me ensinou moito sen dicirme nada. Obras son amores.

Jose Luís tiña por costume facer unha oración polos peregrinos que pasaran a noite anterior no seu albergue, unido a que era o día da virxe do Pilar, pasámonos toda a tarde preparando a oración en latín acompañada de cánticos relixiosos o mesmo tempo José Luis repartiu as tarefas da cea. Ao min tocoume cascar as patacas porque segundo díxome Jose Luís cando se cascan as patacas para un guiso, estas absorben e desprenden mellor os sabores.

Cando saín de Tosantos aquela mañá de néboa, estaba xa con outra mentalidade con respecto ao camiño, ao meu camiño, á miña vida.
Comprendín enseguida que ese era o rumbo que tiña que levar a partir de agora. O Camiño da solidaridade o camiño da paz.

Nestes dous últimos días recibira leccións de vida de xente descoñecida, leccións que cambiaron a miña vida, por iso din que o camiño che pode cambiar . E é verdade, isto pasa realmente.

O camiño non che vai solucionar os teus problemas pero si que vas a aprender cousas que che van a servir para solucionalos, para velos con outro enfoque.

Cando cheguei a Villafranca de Montes de Oca non me imaxinaba que tiña que facerlle fronte ás subidas dos Montes de Oca e sobre todo nas circunstancias en que sucedeu.

Ao pasar por diante dun bar, sáeme ao paso Jorge, o mozo gaditano que tamén estaba no albergue de Tosantos e que exercía funcións de hospitalero por diversos albergues e que a posteriori me decatei, en albergues que xestionaba o Sr. cura.

Porque José Ignacio Díaz é algo máis que un simple cura. Creara unha rede de albergues que él mesmo reparaba coas súas propias mans e coa axuda de persoas marxinadas que sacabas das rúas ou de ambientes marxinais. Sacara a moita xente do alcol, da rúa, das drogas. Unha persoa moi humana e un personaxe no camiño. Espero que algún día sexa recoñecida o seu labor altruísta. Será a título póstumo como é de esperar.

Ven a tomar un café que estou co matrimonio de Madrid amigos de José Luis e queren falarche, díxome Jorge. que está a pasar aquí?.- pensei. Desde aquilo de Azofra todo cambiou, as cousas que me estaban pasando eran incriblemente máxicas.
Tomámonos o café e eles dixeron. Imoste axudar a subir estes montes porque é moi complicado, moi duro e está a chover a cantaros. Cando saímos do bar xa estaba a chover e con ganas. Jorge deume a súa capa coa que me puiden protexer da choiva mentres que él ía sen ela.

Era un sobe e baixa de montes e non cesaba de chover, a beiravía era super estreita, que cada vez que viña un camión tiñamos que pegarnos o máximo ao guardarrail.

Foi unha tolemia, un esforzo descomunal. Nun momento dado dixen que era suficiente , que xa podía subir o que faltaba, pensando que quedaba pouco. A muller que era a que conducía , ía esperando máis adiante sempre cada poucos quilómetros.

Sentín vergoña ao ver como estaban calados ata os ósos e díxenlles que se fosen, que xa era abusar. Seguín subindo o que pensaba a última cima, pero aquilo continuaba baixando e subindo. Foi interminable. Finalmente logrei superar o que me quedaba de montaña pero sen a axuda destes samaritanos non sei como terminaría aquela xornada.

Cando cheguei a Santiago estaba irrecoñecible, adelgazara unha barbaridade, foron 33 días, a mesma cantidade que banzos ten a catedral. Todos os días hai misa do peregrino ás 12 do mediodía e ás 19.30 h. Cando entrei na catedral de Santiago sentín un sobrecollemento brutal, un respecto inmenso e xa na misa do peregrino, totalmente emocionado, alguén me inscribiu previamente para ler a oración.
Eu non sabía que me apuntaran e cando o cura mirou para min, convidándome a ler a oración, leveime unha sorpresa enorme e unha gran emoción. Estaba atafegado. Comecei a ler e de cando en vez levantaba a vista cara o público , e alí puiden distinguir a case todos os compañeiros peregrinos que habiamos partimos desde o mesmo punto de partida, Roncesvalles e que ao longo do camiño iamos coincidindo en diferentes albergues, entre eles recoñecín ás mozas brasileiras chorando da emoción, ao peregrino suízo e a outros peregrinos que tamén choraban.

Despois da misa, unha delas achegouse a min e pediume perdón. Eu respondín que o perdoado tiña que ser eu. Démonos un forte abrazo entre saloucos.

E así foi como o meu camiño e a miña vida cambiaron grazas a todas estas persoas que existen de verdade.

Leccións que che dá a vida